[unitegallery meditacijeII]
Inicijatički fenomen svetlosti
Od tvoje svetlosti učim kako da volim.
Od tvoje lepote, kako da stvaram pesme.
Igraš mi u grudima,
tu gde te niko drugi ne vidi,
samo te ja ponekad nazrem.
Taj pogled postaje ova umetnost.
.
Rumi, Gde sve je muzika
.
.
…..Skupina slika Mehmeda Slezovića, nastalih posvećeničkim strpljenjem pri ređanju gusto postavljenih, filigranskih crtačkih poteza pastelom i olovkama u boji, začeta je tokom boravka u Parizu 2012. godine, a slikar joj je nadenuo ime zagonentnog i besumnje poetskog prizvuka – «Meditacije na Seni». Prateći njeno ozbiljno narastanje tokom ovih šest godina, postajemo svedoci kako ovaj nesvakidašnji ciklus slika uporno i tiho plete svoje klupko likovno semantičke intrige, što je podstaklo naš um na potragu za magičnim umetnikovim razlogom istrajavanja. Povrh svega, analitički poriv za uvidom se tu nije mogao okončati, jer ključni motiv ovih neobičnih slika, svetlost, koja pod Slezovićevom rukom ispisuje na prvi pogled ambivalentne prikaze – spokoj svetlog beskraja u vazdušnim sekvencama, a na vodi vrtložnu dinamiku ritmički pravilne putanje, nalikujući pulsaciji moždanih meandara – priziva magijskom snagom, nagoveštavajući neprekidno odvijanje složenih dubinskih procesa unutar umetnikovog intimnog polazišta. U ovako dvojstveno prikazanom glavnom protagonisti drame, koju autor opusa na temu «Meditacija» nije ni imao nameru da prikriva, već je njeno dejstvo delikatno odenuo u aluzivno ruho, upravo u njemu opažamo podstrekača potrage za suštinskom Slezovićevom mišlju-vodilji. Ili, ako to nije misao u uobičajenom pojavnom obliku, nazovimo ga onda tajanstvenim entitetom duhovne prirode, koji sve vreme usmerava umetnikovo delanje tokom odvijanja stvaralačkog naboja. Slutimo, da ćemo upravo u tom kontekstu odgonetnuti tajnovitu simboliku Slezovićevog markantnog likovnog prikaza procesuiranja amblematskog principa na temu svetlosti, u čijim je simboličkim okvirima sažeo najsloženije humane kategorije kosmičkih razmera, kakav je duhovni genom. Koji je na svakoj slici oličen prisustvom prožimajuće energije.
…..Lakše pomisliti, nego izvesti. Te prve opservacije neopreznog uma, vazda provociranog zagonetkom, nenadano usisavaju u lavirintsko vrtloženje prikazi dvaju osnovnih elemenata naših života – vode i vazduha. Začudno je, kako su sve ove slike okupane svetlošću takoreći nevinog plavetnila, koje prvi, nehajno bačeni pogled čita kao inspiraciju nedokučivim prostranstvima pariskog neba, zaštitnički pruženog iznad slikovite gradske arhitekture, a čiji lik, nekim tajnovitim razlogom, jedva da se ogleda u reci, ili skoro nikako, da bi fantomski nestajao, pomirljivo prepuštajući reci isključivo pravo izbora na sagovornika. A ona, izgleda, bira nebo, dajući odgovor refleksijom oblika, nalik na oblačaste tvorevine? No, je li to odista njen istiniti odgovor? Možda ona i ne haje za dijalogom sa neposrednim elementom, već emanira neke formulacije autentičnog svojstva, nastale u nekom humanom umu? Uz veliku dozu sigurnosti, spekuliramo da ovaj lirsko-filozofski igrokaz reke Sene potiče od uma obimne eruditske širine i složenog intelektualnog kapaciteta, kadrog da u naočitu znakovnu metaforu sublimira nepregledne tokove pređenog, vlastitog duhovnog puta. Puta, na kome se zagonetka dominantno prisutne svetlosti goneta i kao podstrekač i kao ishod, štaviše, kao gospodar sižea. I da se obznanjuje kao životna nužnost na vrhuncima individuacionog puta. Za verovati je, da je trajanje ovog puta sasvim sigurno daleko duže od šest godina umetnikovog rada na «Meditacijama». Jer, nije samo istrajavanje jedini pokazatelj izuzetnosti značenja ovog ciklusa. Istrajavanje sasvim sigurno slovi kao Slezovićeva karakterna osobina – treba se samo setiti njegovog dugotrajnog strpljivog rada na grafikama u mecotinti. Što nas navodi da pomislimo, kako je on, zapravo, u neprekidnoj potrazi za optimalnom formulacijom vlastite duhovnosti, za njenim odgovarajućim likovnim obrazloženjem unutar celokupnog umetničkog ostvarenja. I, još više, za stvaranjem optimalnih uslova, da likovno delo postane polje za neposredno odvijanje duhovnog rituala. Izgleda da je zagledanost u prostrane plaveti neba i vode bila taj neposredni okidač.
…..Upotreba plave boje, kao kolorističke dominante na Slezovićevim slikama, navodi na pomisao da njeno prisustvo nije samo odraz uobičajene primene u prikazima vode i neba, već da podvuče umetnikovo znanje o simbolici boja, gde je plava, a posebno u vizantijskom svetu, simbol svetog, simbol duhovnosti. Osim toga, ukupnost prisustva plavetne svetlosti, u oba diptihalna nivoa Slezovićevih slika, ukazuje na umetnikovu nameru da obriše granicu između vode i vazduha, naglašavajući mogućnost i potrebu uranjanja bića u jedinstvo beskraja. Podsećajući time na izvesnost postojanja jedinstvenog puta ka oduhovljenju bića, puta na kome se radi ostvarenja cilja, kao u alhemijskoj retorti spajaju osnovni elementi, različiti po pojavnosti u odnosu na ljudski opip i oblik korišćenja, ali bliski po genetskoj formuli, koji će alhemijskim venčanjem omogućiti ostvarenje vrhunskog cilja – otvaranje portala ka spiralama meditativnih uzleta. Ka Jednom i Jedinom.
.
.
Vesna Todorović
U Beogradu, decembra 2017.
.
.
.
.
.
